Cała historia Ruchu Światło-Życie zaczyna się w roku 1951, kiedy ks. Franciszek Blachnicki zebrał grupę ministrantów i zorganizował dla nich czterodniowe rekolekcje. Okazały się one jednak niewystarczające, ale były pierwszymi krokami do powstania oazy.
W sierpniu 1954 r. odbyły się pierwsze rekolekcje oazowe – Oazy Dzieci Bożych dla ministrantów, a rok później zaczęto organizować oazy dla dziewcząt.
Po około 10 latach od pierwszych oaz istniały już rekolekcje dla chłopców zwane Oazą Nowego Życia, które bardzo ściśle były związane ze Służbą Liturgiczną. Odbywały się również rekolekcje dla dziewcząt zwane Oazami Niepokalanej.
„Kopia Górka” w Krościenku nad Dunajcem stała się główną siedzibą Ruchu oazowego. Tam również miejscowa grupa dziewcząt zapoczątkowała Wspólnotę Niepokalanej Matki Kościoła.
Ruch Światło-Życie jest jednym z Ruchów odnowy Kościoła. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej.
W roku szkolnym 1971/72 po raz pierwszy zrealizowany został cykl formacji rocznej (cotygodniowe spotkania, dni wspólnoty). W tym właśnie czasie ukształtował się podział na etapy formacyjne. Pierwszy stopień koncentrował się na osobistej formacji religijno – moralnej. Podczas drugiego stopnia zwracano uwagę na dialog z Bogiem i drugim człowiekiem. Formacja trzeciego stopnia polegała na zrozumieniu wagi życia we wspólnocie.
Poprzez odpowiednią dla każdej z grup formację, Ruch wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła poprzez przekształcenie parafii we wspólnoty wspólnot.
Ruch oazowy prężnie się rozwijał. Zaczęto organizować Kursy Animatorów Oazowych (dla osób odpowiedzialnych za formowanie małych grup i pomocy przy prowadzeniu rekolekcji wakacyjnych). Odbywały się także rekolekcje dla księży i kleryków, tzw. Oazy Rekolekcyjne Moderatorów (przygotowujące księży do pełnienia roli moderatora podczas wakacyjnych rekolekcji).
Od 1973 roku zaistniały Oazy Rodzin, oazy dla studentów, młodzieży pracującej, katechetów, sióstr zakonnych. Ważną rolę w Ruchu odegrał charyzmat maryjny, który wraz z beatyfikacją O. Maksymiliana Kolbego został pogłębiony. Wyrazem tego był akt poświęcenia Ruchu Niepokalanej Matce Kościoła, którego dokonał kard. Karol Wojtyła 11 czerwca 1973 roku.
Natomiast rok 1976 był rokiem szczególnym dla Ruchu Żywego Kościoła. Właściwie dopiero od tego czasu można mówić o jego istnieniu. Podczas Pierwszej Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych w Krościenku w dniach 28 – 29 lutego została przyjęta nazwa RUCH ŚWIATŁO-ŻYCIE. Zmiana nazwy była jedynie formalnością, ale wyniknęła z dostrzeżenia z celów postawionych przed Ruchem. Służby soborowej odnowy Kościoła oraz pomaganiu w kształtowaniu dojrzałości chrześcijańskiej w Kościele.
Znakiem Ruchu Światło-Życie jest starochrześcijański symbol Fos-Zoe (gr. Światło-Życie splecione literą omega, znakiem Ducha Świętego i symbolem pełni, tworzące krzyż). Od Chrystusa otrzymujemy Światło, które później niesiemy innym ludziom i wcielamy w życie.
Duchowość Ruchu Światło-Życie została wyrażona w „Drogowskazach Nowego Człowieka.
Już w 1977 roku zaczęto organizować rekolekcje ewangelizacyjne w parafiach oraz podzielono formację na trzy etapy:
– ewangelizacja (osobiste przyjęcie wiary)
– deuterokatechumenat (pogłębienie wiary)
– przygotowanie do Diakonii dla wspólnoty Kościoła
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:
– metoda „światło-życie”, przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego
– oaza rekolekcyjna
– mała grupa formacyjna
Struktura Ruchu jest zgodna ze Strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy Moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne. To na kapłanach spoczywa odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
8 czerwca 1978 roku podczas spotkania z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w Nowym Targu została ogłoszona działalność Krucjaty Wyzwolenia Człowieka ogromu zniewolenia w świecie.
Ruch oazowy cały czas rozwija się i poszerza się grono jego członków. Coraz więcej młodych ludzi (i nie tylko młodych) pragnie jeździć na rekolekcje oazowe i w jedności ze wspólnotą Kościoła formować swoją wiarę, przybliżając się w ten sposób do Chrystusa.
Ruch powstał i rozwija się w Polsce ale także poza jej granicami.
źródło: oaza.pl